Vroeger was migratiebeleid niet zo van technologie afhankelijk. Met paspoorten en een slagboom bij de grensovergang kwam je al een heel eind. Nu kent het migrat... » 

Vroeger was migratiebeleid niet zo van technologie afhankelijk. Met paspoorten en een slagboom bij de grensovergang kwam je al een heel eind. Nu kent het migratiebeleid een sterke technologische dimensie. Leeftijdsonderzoek door middel van botanalyse voor minderjarige asielzoekers, DNA-tests voor gezinshereniging, spraakherkenningstechnologie bij het inburgeringsexamen in het land van herkomst en Europese databanken om de gegevens van illegale migranten in op te slaan. Deze technologisering helpt om procedures efficiënter te laten verlopen, maar genereert ook neveneffecten.

In De migratiemachine bespreken deskundigen uit verschillende vakgebieden deze neveneffecten. De biometrische technieken die momenteel in Nederlands en Europees verband worden gebruikt om de toestroom van migranten te beteugelen, maken inbreuk op de integriteit van het lichaam. Onbetrouwbare en onvoldoende controleerbare en corrigeerbare informatiebestanden kunnen leiden tot onterechte afwijzingen van migranten. En een buitenproportionele inzet van technologie legt een onevenredig grote nadruk op controle.

Dit boek is het resultaat van het project Migratietechnologie van het Rathenau Instituut. Het staat onder redactie van Huub Dijstelbloem (Rathenau Instituut en Universiteit van Amsterdam) en Albert Meijer (Utrechtse School voor Bestuurs- en Organisatiewetenschap) en bevat bijdragen van onder andere Evelien Brouwer (Universiteit Utrecht), Dennis Broeders (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid) en Irma van der Ploeg (Hogeschool Zuyd). «