<strong>De laatste middagen met Teresa</strong> is gesitueerd in een Barcelona vol contrasten en een verstikkende atmosfeer en vertelt het verhaal van de Pieche... » 

De laatste middagen met Teresa is gesitueerd in een Barcelona vol contrasten en een verstikkende atmosfeer en vertelt het verhaal van de Piechemapart, een jongen uit het arme zuiden van Spanje die naar Barcelona is gekomen op zoek naar betere kansen. Hij komt uit een laag sociaal milieu en zijn belangrijkste streven is om meer maatschappelijk aanzien te bereiken. Teresa is studente, mooi en blond, een meisje uit de gegoede Catalaanse burgerij. De ontluikende liefde tussen het rijke meisje en de arme 'immigrant' loopt als een rode draad door hun zeer verschillende werelden.



Miljoenen lezers hebben de onvergetelijke Piechemapart sinds de eerste publicatie in hun hart gesloten. Een moderne klassieker.



Fragment:

Maruja mompelde een verontschuldiging en wilde juist naar binnen gaan, toen de Piechemapart zich omdraaide en haar met zijn handen in zijn zakken, een brutale uitdrukking op zijn gezicht en een hooghartige blik in zijn ogen, beval even te wachten. De jongen liep langzaam naar het hek, bleef daar staan, sloeg de dikke sjaal die hij al om had met een soort klap nog een keer om zijn nek, en keek Teresa aan. Nou, vroeg hij, waar was al die haast helemaal voor nodig, staat het huis soms in brand? Meteen hierna maakte hij zijn eerste vergissing: als ze zo'n haast hadden, zei hij, moest de kokkin het eten maar opdienen. De zelfverzekerdheid, die licht was aangezet door mannelijke trots waardoor het nog duidelijker was dat het nergens op sloeg, en de ernst waarmee hij dit zei maakte dat Teresa in lachen uitbarstte. Het was een heldere, lieve, spontane, totaal niet spottende, eerder solidaire lach, maar wel een die - zoals hij zelf ook besefte - verschrikkelijk groot gelijk had. Met een verward gezicht wendde de Murciaan zijn blik van Teresa af en mompelde: 'Ik zou weleens willen weten waarom dat stomme mens zo moet lachen.' Het verbazingwekkende was dat het blonde meisje niet alleen de waardige en beledigde toon die hij verwachtte - en wenste - niet bezigde voor haar antwoord, maar dat ze een nauwelijks verstaanbaar excuus stotterde en zelfs het hoofd boog (haar haar, glibberig als honing, viel in twee zachte delen uiteen in haar nek) en als een betrapt schoolmeisje naar de punten van haar schoenen stond te staren. De Piechemapart vond het ergens wel grappig, maar ook weer niet zo heel erg grappig: hij was niet zo stom om te denken dat hij alleen al indruk op die juffrouw had gemaakt door een harde toon tegen haar aan te slaan. Met een vragende blik keek hij naar Maruja. Omdat hij dat deed, kon hij niet zien dat er nu een onmerkbaar glimlachje bij de mondhoeken van Teresa Serrat verscheen.

Lezersreacties:
***** Het is een boek over een onmogelijke liefde, vol tegenstrijdigheden, prachtig en indringend geschreven, zonder de rauwe werkelijkheid uit het oog te verliezen. - Ans Duquesnoy



Het verhaal van een alles verterende, maar op zich onmogelijke liefde speelt zich af in Barcelona, in de tijd waarin Franco Spanje dicteerde. - Ine Mensink «