Ron Teunisse wordt op afstanden boven de 100 kilometer beschouwd als de beste loper die Nederland heeft voortgebracht. Met zijn imponerende verschijning en krac... » 

Ron Teunisse wordt op afstanden boven de 100 kilometer beschouwd als de beste loper die Nederland heeft voortgebracht. Met zijn imponerende verschijning en krachtige loopstijl werd hij al snel de held van veel langeafstandslopers. Wel een wat tragische held trouwens, want de keren dat hij bij belangrijke internationale krachtmetingen eigenlijk de sterkste was, ging de eerste plaats toch op soms bizarre wijze aan zijn neus voorbij. In zijn columns voor ‘Runner’s World’ en ‘42’ kon hij daar boeiend over vertellen.

Oerloper Ron is ook als schrijver authentiek en eigenzinnig. Zijn stijl kenmerkt zich door korte zinnen, onverbloemd taalgebruik en een spottende toon. Regelmatig moppert hij op ontwikkelingen in sport en maatschappij of op zichzelf. Lopen is voor Ron geen groepsgebeuren dat vooral leuk en gezellig moet zijn, maar een vorm van woon-werkverkeer en een verslaving: ‘Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder’.

Columns van Ron roepen vaak tegenstrijdige reacties op. Zegt de een niet vrolijk te worden van zulke zure stukjes, de ander geniet juist van zo’n verfrissende nuchterheid tussen een overdaad aan feel-good stories over lopen. Deze bundel laat in elk geval zien dat Ron Teunisse meer is dan de cynisch mopperende stukjesschrijver waarvoor sommigen hem houden. Hij durft zich met zijn soms grote onzekerheid bij tijden ook kwetsbaar te tonen, en schrijft op haast ontroerende wijze over vriendschap.
«