Het verhaal komt voor een thriller iets te traag op gang, en naar het eind toe had het misschien beter wat korter gekund. Daardoor is het beslist niet een heel spannende thriller. Maar het advocatenduo dat de schrijvende jurist Grisham voor de De Klokkenluider uit zijn pen toverde mag er beslist zijn: Lacy Stoltz en Hugo Hatch, geen gelikte, strak in het pak en knap ogende, zonnebankbruine mannen, maar een blanke single vrouw en een getrouwd Afro-Amerikaanse man met vier kinderen en duidelijk slaapgebrek door de huilerige jongste telg, met prettige karakters en leuke achtergrond. Ze werken bijna een decennium voor de Board on Judicial Conduct, een soort overheidsdienst die het gedrag van rechters onderzoekt. In die bijna tien jaar hebben slechts twee zaken ertoe geleid dat rechters vanwege onbekwaamheid uit hun ambt werden gezet, een niet bepaald opwindende moyenne. Rond bladzijde 100 wordt er pas afgetrapt en gaat het echt beginnen, maar dan word je wel beloond. Aan het eind moeten natuurlijk wel al de losse endjes aan elkaar worden geknoopt en tegenover een trage start staat na een spannende wedstrijd gelukkig een niet net zo’n trage finish. Toch houd ik er wel van dat het verhaal goed wordt afgerond, en dat gebeurt hier ook. Als lezer krijg je eigenlijk de rechtbank nauwelijks van binnen te zien, ondanks dat De Klokkenluider over een malafide rechter gaat die van alles gedoogt van de maffia en daar flink voor wordt betaald, kortom geen advocaten die elkaar te woord bestrijden.

Advocaten Lacy Stolz en Hugo Hatch zijn al tien jaar werkzaam bij BJC (Board on Judical Conduct), een overheidsdienst die onderzoek verricht naar het gedrag van rechters. Het leidt niet tot bijzonder spectaculaire zaken, al worden wel twee rechters uit hun ambt gezet.
Greg Meyers heeft in zijn verleden als advocaat een projectontwikkelaar vertegenwoordigt die veel geld verduisterde. In samenwerking met de FBI, die deze man vervolgde, heeft Greg het op een akkoord gegooid: informatie voor strafvermindering. Als gevolg daarvan leeft hij onder een nieuwe identiteit.
De enige cliënt die Greg heeft wil een corruptiezaak aanhangig maken aan de hand van de klokkenluiderswet van Florida.
Lacy en Hugo storten zich op de zaak en hebben geen idee waar het toe zal leiden, toch zakken ze steeds dieper in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Zodra je de eerste blz. heb gelezen voelt het vertrouwd aan, John Grisham weet je als geen ander mee te nemen naar de wereld van rechters en advocaten met al hun regels.
De regels en wetten met betrekking tot het grondgebied van de Tappacola indianen verschillen enorm met de rest van de staat, dit geldt ook voor wat betreft het afhandelen van zaken. Het casino op hun grondgebied zorgt ervoor dat er veel zwart geld wordt afgeroomd.
De twee verhaallijnen hebben ieder hun eigen leven, maar beetje voor beetje komen ze steeds dichter bij elkaar te liggen, waardoor het een hecht en krachtig geheel wordt.
Door de verschillende subtiele wendingen blijf je nieuwsgierig en alert en over het verloop van het plot is goed nagedacht. Als de ontknoping er eenmaal is, is het ook ineens afgelopen . Persoonlijk had ik graag nog iets meer willen weten over het verloop van het proces. Dit zou het boek net iets meer hebben gegeven.
Geld witwassen, corruptie en hebzucht zijn de elementen in dit boek . Dit speelt ook in de huidige maatschappij en daardoor is het heel herkenbaar.
John Grisham heeft met “De klokkenluider” weer een ouderwetse Grisham neergezet met in het verhaal de juiste dosis spanning en onvoorziene wendingen. Ook de vaart in het verhaal is weer als vanouds.