Hiraide neemt je mee naar een voorstad van Tokyo aan het begin van de jaren negentig (begin van de recessie) waar een jong en zeer saai, kinderloos echtpaar zijn komen te wonen. Ondanks dat ze niet rijk zijn, wonen ze daar op een heel mooi poëtisch plekje. De man van het stel schrijft (misschien wel een autobiografische Hiraide?) over hun leven daar en over een kat die weinig herkenbaar echte kattentrekjes heeft.
Het broodschrijvende paar heeft elkaar door de jaren heen nog maar heel weinig te vertellen. Het is de kat van de buurjongen die bijna dagelijks bij hen op bezoek komt en iets in hen wakker schudt. De komst van Pukkie verandert geleidelijk hun leven, en op heel subtiele wijze ontpoppen zich aarzelend gesprekken, eerst alleen over de kat en haar grappige gewoontes, maar dan vult hun leven zich opnieuw met vlinders van kleur en vreugde, schoonheid, genieten van en verbazing over hetzelfde leven. Het is onduidelijk hoe de kat precies aan haar einde komt, maar dat geeft dit boekje gelijk een magisch tintje. Eigenlijk is het geen echt verhaal over een kat, maar eerder een mooi boekje over ons bestaan en de gevolgen van een onverwachte verandering. Vergankelijkheid, heel subtiel in Japanse sfeer met mooie beschrijvende beelden, waarbij de bijna dromerige veranderingen heel schoorvoetend aan het licht komen.