De jaren 1934-1940 in het dagboek van mijn vader

Dit is het dagboek van mijn vader uit 1934. Hij is dan 18 jaar, heeft de lagere school doorlopen en daarna als enige in het gezin een voortgezette opleiding mog... » 

Dit is het dagboek van mijn vader uit 1934. Hij is dan 18 jaar, heeft de lagere school doorlopen en daarna als enige in het gezin een voortgezette opleiding mogen volgen op de MULO in Schoonhoven. Hoewel hij graag naar de HBS was gegaan, kan zijn vader -die banketbakker is- zich dat niet veroorloven. Henk moet meewerken in de bakkerij.Het gezin bestaat uit vader Jilis, moeder Cor, en de kinderen Henk, Dien, Gré, Kees, Koos en Corrie. Ze bewonen hun huisin de Franschestraat, dat gekoppeld is aan de bakkerij en de banketbakkerswinkel, in het stadje Ameide (dat ooit stadsrechten ontving). Ameide ligt in Zuid-Holland aan de rivier de Lek, dichtbij Gorkum.In de jaren na 1934 schrijft hij nog maar fragmentarisch; over Ameide, zijn wederwaardigheden in militaire dienst in Den Haag, een tochtje met een KLMtoestel, de combinatie werken in de bakkerij en studeren voor de HBS, de ijskoude winter van 1940 met winterpret, de zegenrijke sneeuwbehandeling voor meisjes en uiteindelijk de mobilisatie in 1940 in militaire dienst in Brabant, tot eind april.In het dagboek hangt een sfeer van dorpskattekwaad. Het schampt langs historische gebeurtenissen met langs-de-neus-weg informatie over koningshuis en politiek. De romantiek van Anton Pieck is niet ver weg. Het zijn subtiele beschrijvingen. De humor ligt vaak diep verborgen in de tekst, maar iets waarschuwt, dat er aandachtiger gelezen moet worden; de scherts onthult zich. Sfeer en wijze van beschrijving lijken soms op “a la recherche du temps perdu” van Proust, of de belevenissen van Dik Trom. Het zijn de gein en ongein waarmee jongeren zich bezig houden in een wereld zonder radio of televisie, met alleen in de moderne gezinnen op termijn een radio.In het dagboek komen aantekeningen en gezegden voor, die nu niet meer gebezigd zouden worden, omdat ze een klank zouden hebben van racisme, maar in die tijd werden deze woorden naïef gebruikt. Zo was nu eenmaal de wereld en zo heetten er mensen…. Sommige benamingen zijn nog niet besmet door historische gebeurtenissen.De schrijftrant is nog in een oude spelling, die ik niet verbeterd heb.De dagboeken zijn bewerkt door Henks dochter Corine van Delsen (1948) «