‘Ik ga een boek schrijven, ik ben vastbesloten.’
‘Alsjeblieft doe mij dit niet aan.’
‘Ja maar het moet er uit anders spat ik uit elkaar.’
‘Ik ... » 

‘Ik ga een boek schrijven, ik ben vastbesloten.’
‘Alsjeblieft doe mij dit niet aan.’
‘Ja maar het moet er uit anders spat ik uit elkaar.’
‘Ik ben je beste vriendin, waar heb ik dit aan verdiend? Dan moet ik het lezen, al is het maar uit fatsoen. Eén kwartier bij jou op de bank zitten dat is al bijna niet te doen, laat staan een boek van jouw hand, waarin staat waar jij de hele dag tussen zit, in één ruk uitlezen! Dat houdt een paard nog niet Vol!’
‘En toch doe ik het, onze vriendschap kan wel iets hebben, toch? Ik beloof je te zullen boeien en te ontroeren. Ik zal je een glimlach ontlokken, misschien zelfs een schaterbui. Ik ga schrijven, het moet. Ook míjn kinderen verdienen het om begrepen te worden evenals al die anderen die geboren zijn met het Fragiele X Syndroom.’
Marianne de Groot
Aan de hand van gebeurtenissen van alle dag schrijft Marianne de Groot over haar leven met drie kinderen, waarvan er twee lijden aan het Fragiele X Syndroom. Een syndroom dat zorgt voor een verstandelijke handicap. Ze heeft zich aan haar belofte weten te houden; de verhalen zijn ontroerend en boeiend, de schrijfstijl is levendig en vertellend zonder valse emotie. Een boek vol herkenning voor hen die op welke manier dan ook, te maken hebben met mensen met een verstandelijke beperking. Voor mensen die dat niet hebben een ‘eye opener’. «