De Amandelboom:

Ichmad Hamin een 11 jarige Palestijnse jongen met een enorme talent woont in een bezet gebied. Hij kampt met een enorm schuldgevoel, omdat zijn vader de prijs moet betalen voor iets wat hij heeft gedaan. De conflicten die er heersen tussen de Joden en de Palestijnen en de strijd die men moet leveren om te overleven heeft een enorme impact op het gezin van Ichmad en dorp. Het gezin raakt op een gegeven moment alles kwijt en moeten zich zien te redden met bijna niets. Ichmad en Abbas gaan op zeer jonge leeftijd werken onder zware omstandigheden, maar ze hebben immers geen keus omdat hun vader gevangen is genomen. Op een dag krijg Ichmad een kans die hem wordt aangeboden door de schoolmeester om iets te gaan doen met zijn talent. Deze kans grijpt hij met beide handen aan ondanks het bezwaar van zijn moeder.

Het boek is verdeeld in fases van het leven van Ichmad. Michelle beschrijft het leven van Ichmad op een manier die aangrijpend, ongelofelijk en hartverscheurend is. Soms moet je het boek even wegleggen om al dit leed tot je door te laten dringen. Maar ondanks alle ellende, leed en tegenslagen laat Michelle ook zien dat ze kunnen lachen en genieten. De boodschap van dit boek is dat men kan samenwerken, ondanks de verschillen die er zijn in geloof en ras.

Een verhaal dat vraagt/roept om verfilmd te worden, omdat het je aangrijpt en niet makkelijk loslaat.

Onvoorstelbaar mooi verhaal. De eeuwigdurende vete tussen Israeliërs en Palestijnen wordt hier levendig weergegeven. Soms rauw en heftig, maar ook de liefde voor een vader naar zijn zoon of de liefde tussen 2 broers die je laten stilstaan bij het essentiële in het leven.
Ik begrijp zowel Ichmad, die voor zijn droom gaat en daarbij veel offers moet brengen, maar anderzijds begrijp ik ook zijn broer. Getekend door ongeluk, wordt hij verteerd door haat en denkt dat zijn denkwijze de juiste is.
Het verhaal is volledig, van de jeugdjaren van beide broers totdat ze bejaard zijn en eindelijk elkaars grondredenen begrijpen. Maar tussenin gebeurt er zoveel en is er zoveel verdriet, dat er misschien helemaal niet had moeten zijn.
Dit boek staat in mijn top 5 van mooiste boeken die ik tot hier toe gelezen heb.

Rating: 4,5/5

Wat een boek, heel aangrijpend en actueel. Je zit "op het puntje" van je stoel. Wordt meegezogen het verhaal in, soms moet je het boek gewoon neerleggen om even bij te komen. Zo heftig en realistisch is het.

In de Amandelboom wordt het leven van Ichmad Hamid en zijn Palestijnse familie gevolgd. Ze wonen in bezet gebied. Ichmad is de oudste zoon en heeft een bijzonder gave hij is een genie in wiskunde en zijn grootste voorbeeld is Einstein. Ze bezitten een oude sinaasappel en olijvenboomgaard die al heel lang in de familie is. Ze leven van de opbrengst, zijn niet rijk maar hebben alles wat ze nodig hebben en zijn tevreden.

Dat veranderd, op een dag komen de Israeli's om hun grond op te eisen ze worden verjaagd krijgen een half uur de tijd om hun bezittingen bijeen te pakken. Daarna wordt het huis met de grond gelijk gemaakt. Ze hebben weinig meer over en moeten "opnieuw" beginnen. Angst heerst in de dorpen. Mensen vragen zich af wanneer zijn wij aan de beurt! Ichmad en Abbas hebben moeite met deze situatie, vooral Abbas die wil er opaf. Maar baba, hun vader is heel gematigd. Houdt de jongens steeds voor geen kwaad met kwaad vergelden en de Joden krijgen ook opdracht om deze dingen te doen. Een heel wijs man.

Door toedoen van Ichmad wordt zijn vader gevangen genomen en tot veertien jaar cel veroordeeld. Ichmad houdt daar een vreselijk schuldgevoel van over. Voor de tweede keer wordt hun "huis" met de grond gelijk gemaakt en staan ze letterlijk op straat zonder iets. Ichmad en Abbas worden snel volwassen, moeten werken en hard. Ellende blijft hun achtervolgen. Het houdt niet op. Ichmad krijgt een kans om zijn talent te laten zien, er wordt een wedstrijd uitgeschreven en de winnaar krijgt een studiebeurs. Zijn moeder en Abbas zijn er op tegen, zijn vader zegt dat hij het moet doen, je hebt je talent niet voor niets gekregen. Ichmad doet mee en wint. Het kost hem veel strijd om weg te gaan en het voelt alsof hij zijn plicht verzaakt als oudste, maar beseft ook dat hij meer voor zijn familie kan betekenen na zijn opleiding. Ichmad gaat er voor, er blijft hem en zijn familie niets bespaard. Maar door zijn doorzettingsvermogen redt hij het.

Verder moet de lezer het zelf maar beoordelen. Het boek roept veel vragen op en leert ons anders kijken naar het Midden-Oosten. Hoop van ganser harte dat daar ooit een oplossing komt.

Iedereen wil gewoon, normaal in vrede kunnen leven.

Een aanrader.