Op zich een mooi boek.
Het gaat over twee zussen, lidy en Armanda. Lidy is getrouwd en moeder van een dochtertje van twee.
Op een dag gaat Lidy in op een verzoek van haar zus. Daarvoor zal ze moeten afreizen naar Zeeland. Armanda zal op haar dochtertje passen.
Als Lidy is aangekomen breekt het noodlot toe. Al snel zit ze midden in de ellende van de watersnoodramp die in 1953 een groot deel van Zeeland verwoeste.
Het boek verteld in om en om hoofdstukken over de zussen. Het ene verhaal verteld over de laatste 36 uur van Lidy. Het andere over de laatste 75 jaar van haar zus. Die langzaam het leven van Lidy heeft overgenomen.

Best een mooi boek. Vooral het verhaal van Lidy vond ik mooi. Ook het eerste stuk over Armanda is prima. Maar vooral haar verhaal vind ik op een gegeven ogenblik niet leuk meer om te lezen. Ergens in de laatste hoofdstukken zit bijvoorbeeld een brief van Lidy's dochter een Armanda. Die brief heeft totaal niets met het verhaal te maken vind ik en is ook bijna niet te volgen.
Ook zijn er veel zinnen in het boek die je pas snapt na meerdere keren lezen. Van die lange zinnen die dan worden opgedeeld met zes of meer komma's zodat je aan het eind van de zin al niet meer weet waar het over ging.
Als dan het verhaal van de twee zussen lijkt te eindigen heb je best een mooi boek gelezen.
Maar dan komt er nog een hoofdstuk van ongeveer 30 bladzijden. In dit stuk is Armanda aan het woord tegen haar zus Lidy. Ik begrijp eruit dat ze op haar sterfbed ligt en haa zus voor zich ziet aan wie ze uitleg geeft over haar leven.
Maar verder is dit hele hoofdstuk naar mijn mening niet te doen. heb me er echt doorheen moeten worstellen en begreep er weinig van.
Jammer. Dit laatste hoofdstuk had van mij niet gehoeven. Dan had het namelijk best een mooi boek geweest. Nu laat het bij mij een vreemde nasmaak achter.