Renie Spoelstra streeft bij haar enorme wandvullende houtskooltekeningen naar een sfeer van opzettelijke apathie waarin uren en dagen verstrijken in een flits, ... » 

Renie Spoelstra streeft bij haar enorme wandvullende houtskooltekeningen naar een sfeer van opzettelijke apathie waarin uren en dagen verstrijken in een flits, als een moment bevroren in de tijd. In de recente werken gaat het haar steeds meer om het veralgemeniseren van het bijzondere.

Opzettelijk wil Spoelstra concrete waarnemingen zo reduceren dat ze kunnen fungeren als substituut voor een veelvoud van gelijksoortige situaties.

In 2001 is Spoelstra begonnen met het fotograferen van stukken Nederlands bos en recreatiegebied zonder al te specifieke kenmerken. Wat ze hierin wil vangen is de 'climaxloosheid', in de zin dat er niets gebeurt. Naar aanleiding van dit fotomateriaal is zij gaan tekenen. Inmiddels gebruikt zij film stills in plaats van foto's.

Om tot een tekening te komen kiest Spoelstra een beeld uit de video dat de meest relevante kenmerken van de doelbewust gefilmde stemming in zich draagt. Deze wordt op zeer groot formaat in schets opgezet. Wat begint als een vrij vlakke, spanningloze weergave van de still, krijgt door het zorgvuldig aanzetten en wegnemen van het diepzwarte houtskool de indringende en zuigende werking van de voltooide tekeningen. In deze details uit landschappen gaat het werk van Spoelstra veel meer over de mensheid dan over natuur of landschap. Het zijn weergaven van plaatsen waar het bestaan van elk stukje bos en veld door de mens bepaald is. Het landschap is herschapen en tot recreatiegebied geworden. «