´Zelfs al wek je de schijn dat het wel goed met je gaat, eenzaamheid maakt de pijn van het rouwen nog rauwer.´ Op een dag die ontspannen begint met een ontbijt... » 

´Zelfs al wek je de schijn dat het wel goed met je gaat, eenzaamheid maakt de pijn van het rouwen nog rauwer.´ Op een dag die ontspannen begint met een ontbijtje op bed en cadeaus voor de jarige Petra, slaat het noodlot toe. Haar man Peter wordt diezelfde avond met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De diagnose: een acute ontsteking van de alvleesklier. Er volgt een zware strijd, die Peter na twaalf weken moet opgeven. Zijn gezin blijft verslagen achter.Zonder het te willen, houdt Petra mensen hierna op afstand. 'Ik wil niet dat zij zien dat ik bang en verdrietig ben.' Met vallen en opstaan pakt zij de draad weer op, samen met dochters Jenneke en Femke. Vaak voelt zij zich eenzaam en onbegrepen, want ondanks de pijn, het verdriet en de wanhoop draait de wereld om haar heen gewoon door. Gedurende deze moeilijke en verdrietige tijd Petra hield een dagboek bij, waaruit ze af en toe passages op een weblog plaatste. Zij kreeg daar veel reacties op, vaak ook van onbekenden, die troost putten uit haar woorden. Zo ontstond ´Dagboek vol Troost´. Petra Troost-Lakerveld over haar boek: ´Ik hoop dat ik met dit boek ook andere mensen kan helpen. Mensen die net als ik een groot verlies hebben geleden, mensen die dezelfde pijn delen. Dat zij iets herkennen en weten dat ze niet alleen staan in hun verdriet. Ook wil ik overbrengen hoe belangrijk de mensen om je heen zijn, als je het moeilijk hebt. Zelfs al wek je, zoals ik, de schijn dat het wel goed met je gaat. Eenzaamheid maakt de pijn van het rouwen nog rauwer. Het is zo fijn als iemand vraagt hoe het met je gaat, en dan ook echt naar je luistert. Mensen beseffen vaak niet dat de wereld van de rouwende stilstaat. Aandacht, samen een kop koffie drinken en dan vooral luisteren. Het lijkt simpel en in wezen is dat het ook.´ «