De eerste westerling die ooit Curaçao op zijn netvlies registreerde was Alonso de Ojeda, die de dualiteit van dit eiland beschreef met de woorden: ”Isla de los ... » 

De eerste westerling die ooit Curaçao op zijn netvlies registreerde was Alonso de Ojeda, die de dualiteit van dit eiland beschreef met de woorden: ”Isla de los Gigantes” (Eiland van de reuzen), maar uiteindelijk bestempelde als “Isla inutil” (Nutteloos eiland). Meer dan een eeuw later erkenden de Fransen, de Engelsen en de Nederlanders het strategisch belang van dit nutteloze eiland als handelsbasis voor de lucratieve transatlantische slavenhandel. Deze dubbele beeldvorming van Curaçao als enerzijds een uniek en anderzijds een nutteloos eiland is door de koloniale eeuwen heen weinig veranderd. Vanuit het monoculturele westerse perspectief heeft de hybride, multiculturele bastaardcultuur van Curaçao, tot op de dag van vandaag weinig respect kunnen genereren binnen het Nederlandse kunstbeleid. Door deze multiculturele bastaardidentiteit is het onmogelijk de Caraïbische kunst uitsluitend vanuit een westers perspectief te beoordelen. De op het eerste gezicht westerse uitstraling van de beeldende kunst van Curaçao verbergt een Caraïbische invulling die wederom een spiegel vindt in de hybride Caraïbische spiritualiteit. Het het spreekwoord: “What you see is not always what you get” illustreert de complexiteit van het Caraïbische beeldidioom. De kunstenaars die in deze catalogus voor het voetlicht komen zijn enerzijds “Yu di tera” (Landskinderen) en anderzijds buitenlandse kunstenaars die passanten of migranten zijn gebleken en hun stempel hebben achtergelaten op het culturele erfgoed van Curaçao. De multidisciplinaire diversiteit van het Curaçaose kunstpanorama is een essentieel onderdeel van deze manifestatie en vind zijn neerslag in de selectie van kunstenaars. «