Deze recensie kwam ik tegen op een blog en is tot op de puntjes wat ik ervan vond.
Vast herkenbaar: het hamsteren van boeken de laatste week voor je op vakantie gaat. Zo heb ik zelf ook maar meteen de hele Amerikaanse bestsellerlijst van die bewuste week op mijn e-reader geplempt. Waaronder dus dit boek: Bared To You, van Sylvia Day. De eerste van de Crossfire-reeks, naar het schijnt. Een halfslachtige Google-poging leverde op dat het een rip-off/copycat van de ‘onvolprezen’ Fifty Shades of Grey zou zijn. Nu had ik Fifty Shades of Grey niet gelezen op dat moment, maar die stond wel al geparkeerd op diezelfde e-reader, dus dat ging ik mooi zelf wel eens bepalen. Ik kan nu natuurlijk niet verder in mijn verhaal, zonder eerst die zijstap naar Fifty Shades of Grey te maken. Uiteraard heb ik daar ook een mening over. Komt ie dan: seriously? Dit is werkelijk het meest onterecht gehypte boek sinds The Help. En The Help was Oprah en haar dubieuze smaak nog aan te tijgen. Maar aangezien Oprah al enige tijd haar microfoon in de wilgen heeft gehangen, kunnen we deze luchtbel van een hype haar niet in de schoenen schuiven. Maar goed, aangezien ik op vakantie was en ik toch niks beters te doen had, heb ik ze toch maar gelezen. Alledrie. Nu, als je de vele passages waarin alleen maar getrild en gebloosd wordt en het idiote overgeanalyseer van iedere hersenscheet van An-ass-tasia (vatjem?) achterwege zou laten, zou je een liefdesverhaal krijgen wat nog enigszins te pruimen valt. En in 1 boek past. In plaats van 3. Had ik al gezegd dat ik ze alledrie heb gelezen? In ieder geval, het verhaal is ergens nog schattig te noemen. Maar dan moet je dus enigszins tussen de vele, vele ‘Oh, my!’s en Whoa!’s doorlezen. Er staan er namelijk wel drie of vier per bladzijde. Ik vraag me af hoe diep de eindredacteur van Fifty in het glaasje heeft gekeken, om dat over het hoofd te zien.

Maar goed, Bared To You. Er zijn natuurlijk wel wat overeenkomsten met Fifty Shades of Grey. We hebben een woest aantrekkelijke, heul groot geschapen, oversekste multi-miljonair met blauwe ballen en allerlei diepzwarte issues die echt eens heel erg goed met een psych doorgenomen moeten worden. Maar dat geeft niet, want we vinden deze multi-miljonair – Gideon is de naam – tenminste wel aardig. Dat kunnen we van Christian Grey en zijn ranzige voorkeuren niet zeggen. Gideon wil Eva. Eva werkt voor Gideon. En Eva is geen Ana. In de verste verte niet. Eva heeft tenminste een stel hersens bedongen bij haar contractbespreking en onthoudt zich van bubblegum-uitlatingen als ‘Whoa! en ‘Oh my!’ (en ik geloof dat ik zelfs wel eens ‘Gasp!’ heb gelezen). Het is helaas wel in die idiote ik-vorm geschreven, maar het is een stuk minder irritant dan in Fifty Shades. En ze heeft zelf ook de nodige issues en een traumatisch verleden om te verwerken, maar dat resulteert gelukkig niet in een soort schizofreen pyjamafeestje, zoals Anastasia, haar ‘inner goddess’ en haar ‘subconsious’ gaande hebben in de bovenkamer. Kortom, ze is geen kwelende featherhead zoals Anastasia. Dat vinden we fijn, aangezien we ons enigszins moeten kunnen identificeren met de hoofdpersoon, om helemaal in het verhaal getrokken te worden. En niemand wil Anastasia zijn, hoe rijk en knap Christian Grey ook mag wezen. Engerd
Bared To You is vele malen intenser. Ik denk dat dat grotendeels te maken heeft met het feit dat Sylvia Day een gevestigde, goede schrijfster is. De liefdesscenes zijn ongelooflijk HOT! In de categorie Zorg-dat-je-zeker-alleen-thuis-bent. Rauwe seks. Er worden wat toespelingen gemaakt richting het dominant-submissive, maar gelukkig blijft het bij enkele opmerkingen. Laten we hopen dat dat ook zo blijft. Overall conclusion: Bared To You is 50 keer beter. (Maar nogmaals, zo goed is Fifty Shades dus niet, he.)

Het volgende boek in deze reeks is Deeper In You (al heb ik begrepen dat de titel is aangepast in Reflected In You, maar of dat nou een verbetering is…), waarin het verhaal van Eva en Gideon verder gaat en waarin hopelijk dieper in wordt gegaan in de issues die Gideon van een gezonde nachtrust beroven. En dus van een gezonde relatie. Ergens begin oktober rolt ie van de pers.

Ik heb genoten van het eerste deel van Sylvia Day en zal dan ook zeker het tweede deel gaan lezen.
Nu alle erotische boeken als wortels uit de grond schieten ga je ze vergelijken waarom weet ik niet want dat doe ik met andere boeken ook niet op die manier.
En toch als ik dat doe vind ik de verhalen toch verschillen met 50 tinten grijs en de seks was ook anders.Ik denk toch dat het met het woordje seks te maken heeft dat je ze vergelijkt ik ga dat proberen in het volgende deel niet te doen en gewoon te genieten van het verhaal want dat vond ik erg goed.

Crossfire vind ik persoonlijk veel beter geschreven dan de 50 tinten reeks. In 50 tinten miste ik heel erg de diepgang van de personages. Hun karakter blijft heel erg op de oppervlakte, er word niet dieper in gegaan op hun angsten hun verdriet en alles er om heen.
Ik vond dit erg jammer omdat het boek veel potentie had, maar aan de andere hand is dit denk ik wel de reden dat dit boek zo goed gelezen word. Het is makkelijk leesbaar en geschreven op een manier dat het verhaal je wel meesleept.
Maar terug naar dit boek, Crossfire, de personages hadden meer verstand en meer diepgang. Er ging meer in ze om dan alleen de aantrekkingskracht van mekaar en naar mekaar. Het verhaal lijkt in grove lijnen ontzettend op de vijftig tinten reeks maar de inhoud niet. Kortom Sylvia Day haar schrijfstijl las prettiger en dit maakte voor mij veel uit.

Goede karakterisering van de beschadigde persoonlijkheden.
Vanaf het begin tot het eind ben je steeds in spanning wat er, en wanneer er iets gaat gebeuren.

Ik vind het moeilijk om dit boek te beoordelen. Het leest op zich wel heel gemakkelijk, maar aan de andere kant vind ik dat er veel te veel sex in voor komt. Eigenlijk is het verhaal gebaseerd op verslaving van sex.
Het is niet echt mijn ding, vandaar de 2*