“ Drie groene bierflesjes spatten tegen de hoge gele muur van deSeven Day Church uiteen. Alle drie boven en achter mij. Driedroge slagen tegen het opzwepende ri... » 

“ Drie groene bierflesjes spatten tegen de hoge gele muur van deSeven Day Church uiteen. Alle drie boven en achter mij. Driedroge slagen tegen het opzwepende ritme der tamboerijnen, tegende donkere stem van de voorzanger en het unisono der sopranenin. Ik keek verschrikt om. Ze stonden aan de overkant vande weg, voor de lage muur in de schaduw van de bomen voor dewatertoren. De dorpsjongens met stok en stukgeslagen bierflesjesin de aanslag; hun boze gezichten strak op mij gericht. AlsSpeedy Gonzales maakte ik mij uit de voeten. Op het kruispuntopende ik het portier van een taxi en stapte in. Cobarde, lafaard,moeten zij hebben gedacht toen de gevechtshouding langs hunlichamen weggleed.”Elke herinnering heeft zo haar eigen intimiteit, haar eigen specifiekeruimte die ze voor zichzelf opeist. Hieruit is het idee voordit boek ontstaan.Het vertellen van een levensverhaal door middel van gefixeerdemomentopnames doet onconventioneel aan, maar daarin ligtnu juist de kracht van de vertelstijl van dit boek.Het wil een ode zijn aan ons vermogen tot herinneren als we nogkunnen omzien op de drempel der vergetelheid.Ken Mangroelal. Filosoof/Schrijver. Geboren 3 juli 1948op Aruba. Woont in Amsterdam. Debuteerde bij In deKnipscheer met Distance Call. Droeg bij aan Mama Sranan200 jaar Surinaamse vertelkunst en Sirito. Publiceert regelmatigop Caraïbisch Uitzicht / Werkgroep Caraïbische Letteren.Gezamelijke winnaar van Essaywedstrijd ‘Heilzame Verwerking Van Het Slavernijverleden voor ‘Wit’ en ‘Zwart’ «