Bruidsbrieven uit de cel

Dietrich Bonhoeffer
Maria von Wedemeyer
<strong>Bruidsbrieven uit de cel</strong> 1943-1945
'Ik ben voortdurend bij je en toch zo verschrikkel... » 

Dietrich Bonhoeffer
Maria von Wedemeyer
Bruidsbrieven uit de cel 1943-1945
'Ik ben voortdurend bij je en toch zo verschrikkelijk ver van je verwijderd; ik verlang er zo onbeschrijfelijk naar eindelijk eens echt bij je te zijn.'
De woorden van Maria von Wedemeyer aan haar verloofde Dietrich Bonhoeffer spreken van liefde, van gemis en verlangen, en van verwachting. De pijn in deze woorden versterkt zich voor de lezer van vandaag, want deze weet dat de verwachting van Maria en Dietrich nooit werkelijkheid is geworden. Nooit zijn ze in dit leven echt bij elkaar geweest.
De brieven die de verloofden aan elkaar schrijven, brengen de lezer waar deze eigenlijk niet hoort te wezen, namelijk daar waar twee harten helemaal voor elkaar opengaan. Maria en Dietrich schrijven over muziek, delen met elkaar de gevoelens die ze hebben bij de gedichten die ze gescheiden en toch samen lezen en spreken elkaar ontroerende liefdesverklaringen toe.
Toch is het goed dat deze brieven openbaar gemaakt mochten worden. Niet alleen omdat ze meer licht werpen op de biografie en theologie van Dietrich Bonhoeffer, maar ook omdat zij laten zien wat liefde tussen mensen en vertrouwen op God betekenen. Wat geloof en liefde nu werkelijk zijn als het er in het leven op aankomt. Als Dietrich schrijft vanuit de benauwdheid van de cel, en Maria vanuit een Berlijn dat snel ten onder gaat aan de regens van bommen en om hen de machten van de duisternis zich uitleven.
(uit het Woord vooraf) «