Vrees me vond ik erg leuk, dus ik keek uit naar deel 2, Breek me. Tegen mijn verwachting in, had ik in eerste instantie moeite om in het boek komen. Dat kwam denk ik doordat je als ware in Juliettes hoofd zit en als ze denkt, denkt ze niet altijd met punten en komma’s. Daardoor ontstaan soms hele vreemde zinnen. Maar al snel zat ik wel in het verhaal en toen las het erg snel. Daar blijf ik me over verbazen, het boek slokt je gewoonweg op.

In dit deel zie je meer van Omega Point, waar allemaal mensen wonen die ook een gave zoals dat van Juliette hebben. Zij hebben inmiddels geleerd hoe ze met die gave om moeten gaan en het is nu de beurt aan Juliette om haar gave te leren beheersen. Het probleem is dat zij haar gave alleen als een wapen ziet. Ze zit dus ongelofelijk met zichzelf in de knoop. Gelukkig krijgen we meer van Kenji te zien (hij is echt geweldig!) en hij probeert tot Juliette door te dringen om haar te helpen.

Ook komen Adam en Warner veelvuldig aan bod. Hoewel ik in Vrees me Adam heel leuk vond, irriteerde ik me juist aan hem in Breek me. Ik snap de situatie waarin hij zit, maar tevens eist hij Juliette ook op. Alsof ze van hem is en dat het enige is wat telt. Brr, bezitterige vriendjes zijn niets voor mij. Warner aan de andere kant, blijkt meerdere kanten te hebben. Ik weet niet helemaal wat ik van hem moet vinden. Hij wisselt van kant, maar misschien staat hij eigenlijk aan niemands kant? Ik gok dat ik daar pas in deel drie achter kom, of juist helemaal niet…

De titel van het boek, vond ik trouwens heel passend. Pas aan het einde begreep ik de titel in combinatie met het verhaal. En het is best sterk. Zeker als je naar alle titels van de trilogie kijkt. Plus het geeft een stille hint waar deel drie over zal gaan. Maar eerst nog deel 3.5 lezen.