Kees Fens schreef een van zijn laatste Volkskrant-recensies over
A.L. Snijders’ zkv’s. Zijn oordeel: ‘voor tweederde meesterstukjes
waaruit geen woo... » 

Kees Fens schreef een van zijn laatste Volkskrant-recensies over
A.L. Snijders’ zkv’s. Zijn oordeel: ‘voor tweederde meesterstukjes
waaruit geen woord gemist kan worden (…) geen explicietheid, die
zeurkant van de literatuur. Het begint direct en eindigt precies met
de juiste zin (…) – een zeer goed boek.’
A.L. Snijders zoekt schrijvend zijn waarheid op. Hij weet dat het gebied
van niet-weten enorm is: ‘mij is vaak verweten dat ik niets weet van
het dagelijks leven. Een terecht verwijt. Mijn verweer is altijd dat ik
er alleen iets van hoef te weten als het nodig is.’ Snijders denkt na en
stemt daarmee tot nadenken. Over alles, maar vooral over de cultuur.
Hij heeft een prachtige hand van citeren en een belezenheid die
ergens toe gediend heeft. Zijn woorden zijn trefzeker. Wat hij schrijft
is soms confronterend, soms ontroerend, vaak vermakelijk maar nooit
vermakelijk bedoeld.
Bordeaux met ijs omvat alle zeer korte verhalen uit 2005 en 2006.
Toevallig zijn het er precies 200. Het kortste verhaal heeft niet meer
dan 17 woorden. Snijders’ zoon Marcus maakte tekeningen bij de
nieuwe verhalen, even eigenzinnig en recht op het doel af als de zkv’s:
geen gezeur, als het klaar is, is het afgelopen.
«