De woorden en daden van een mens kunnen vergeleken worden met de pijlen van een boogschutter. De meeste mensen zijn wereldse boogschutters en hun pijlen, vanaf ... » 

De woorden en daden van een mens kunnen vergeleken worden met de pijlen van een boogschutter. De meeste mensen zijn wereldse boogschutters en hun pijlen, vanaf de mond geschoten, komen geregeld in de buurt van het beoogde doel. Een enkeling echter is in staat zijn boog tot aan het oor te spannen. De zinderend-zingende pijlen van zo'n metafysische boogschutter slaan wónden in hun doelwit.

'Françoise, ik smeek je: kom terug!' Met die woorden gericht aan zijn minnares begint Alex Wigman, schrijver, in een nieuwjaarsnacht aan een voor hem onkarakteristieke smeekbede. Nog geen halfjaar daarvoor, op zijn tweeënvijftigste verjaardag, had hij zichzelf eens goed in de spiegel bekeken: hij zag een bevoorrecht en tevreden mens. In een boerderij in de Zuid-Bourgogne leefde hij zijn leven zoals hem dat het best uitkwam, samen met zijn boeken, zijn bijlen, zijn televisie en zijn dartbord. Er heerste vrede tussen hem en zijn in Nederland wonende ex-vrouw en kinderen, er heerste vrede tussen hem en zijn in het dichtstbijzijnde dorp wonende minnares. Maar toen brak het doodsuur van zijn schoonmoeder aan.

Als Alex in de nieuwjaarsnacht aan zijn smeekbede begint, acht hij zichzelf een verloren man. Hij heeft er dan nog geen idee van hoe de bodem van de put er in werkelijkheid uitziet. Wat hij ook niet weet is dat hij door zijn neergang het volmaakte doelwit wordt voor een pijl vanaf het oor geschoten.

Over de auteur
Maria Stahlie (1955) publiceert sinds 1987 verhalenbundels en romans. Veel van haar boeken - zoals Zondagskinderen (1999), De Lijfarts (2002) en Sint-Juttemis (2005) - werden genomineerd voor grote literaire prijzen. Voor de roman Honderd Deuren (1996) ontving zij de Multatuliprijs. Haar gehele oeuvre werd in 2005 bekroond met de Annie Romeinprijs.Maria Stahlie voegt met Boogschutters een meeslepend, elementair en bruisend boek toe aan haar oeuvre. «