Deel 4 van de serie Academicus Vampyrus is bloedbelofte geschreven door Richelle Mead. Dit deel speelt zich in een hele andere omgeving af dan de Academie. Ook gaat het hier veel meer over haar en Dimitri, over haar verdriet, frustratie, angst en liefde. Het was zo goed en mooi geschreven dat ik enorm meevoelde met Rose.

Ik vond het leuk dat de serie zich een keer helemaal buiten de academie afspeelde. Ook waren er een boel leuke, interessante wendingen. Het is enorm fantasierijk en ook de personages blijven leuk. Rose haar humor is nog steeds aanwezig en we komen steeds meer over ze te weten als persoon.
Wel vond ik dit deel wat langzamer lezen dan de afgelopen drie delen. Ik kan er niet goed de vinger op leggen waarom dat nu is.
Ook dit deel heeft weer een cliffhanger, ik vond hem niet zo ontzettend zenuwslopend en spannend als die van deel 4 maar toch hij was er wel!

Kortom, nog steeds vind ik deze serie een enorme aanrader! Ik kijk enorm uit naar deel 5!

Deel vier begint waar deel drie zo ongeveer ophield, Roze maakt jacht op Dimitri en niets kan haar tegenhouden. Ze struint clubs af op zoek naar Moroi die haar kunnen vertellen waar Dhampiren samen komen en waar ze Strigoi zich op houden. Met elke Strigoi die ze tegenkomt, rekent ze af. Geen van heen is Dimitri.

Uiteindelijk ontmoet ze iemand die haar kan helpen en dan begint het balletje te rollen. Ze reist dieper Siberië in, ontmoet de familie van Dimitri en realiseert zich langzaamaan dat ze een plan nog zal hebben om te kunnen slagen …

Rose is in dit deel weer heel herkenbaar. Gewoon het gevaar tegemoet rennen en handelen. Daardoor zit het begin van het boek een beetje in een cirkel. Ze is dichtbij, maar komt niet verder. Dat zie je steeds weer terugkomen. Het lukt haar wel om een stap dichter naar haar doel te zetten, al zet ze tegelijk een halve stap terug door obstakels. Ik vind dat ze hier zichzelf heel goed leert kennen en de lessen van Dimitri begint te begrijpen en ze ook toepast.

Richelle Mead speelt ontzettend met je gevoel in dit boek, want ze stelt niet alleen Rose op de proef met haar kennis over Strigoi, maar ook mij. Telkens dacht ik dat Rose een oplossing zou vinden, maar dan kwam de ware aard van de Strigoi weer naar boven. Dat maakte het spannend.

Ik vond het leuk dat Adrian, Lissa en Christian ook een rol speelde, ondanks dat ze niet bij elkaar waren. Ze hadden een extra verhaallijn, waarvan pas aan het einde duidelijk wordt wat die is. Adrian was de enige die contact kon maken met Rose, alleen die waardeerde dat niet echt. Dat vond ik wel jammer. Adrian is zo’n leuk en charmant personage en hij geeft ook nog eens veel om Rose. Ze zouden een goed koppel kunnen vormen.

Een ander personage dat ik erg leuk vond en nog vaker hoop tegen te komen in de serie is Abe. Hij en Rose zijn heel erg aan elkaar gewaagd. Hij is heel sinister en gevaarlijk, terwijl Rose met sarcastisch opmerkingen komt om niet bang te lijken. Geeft geniale dialogen.

Hoewel ik het verhaal heel leuk vond, met nieuwe inzichten over alchemisten en de gave van Rose, waren sommige stukken wel heel langdradig. Tot soms bijna saai, omdat ze gewoon te lang duurde zonder dat er iets veranderde in de situatie. De stukken waar de actie om de hoe komt kijken, gaan wel snel en geven het verhaal tempo waardoor je wilt blijven lezen.

Het einde beviel me; er zat een onverwachte wending in, het trio op de academie kreeg een actieve rol in het verhaal en er was een kleine cliffhanger op het einde met haakjes naar deel vijf. Oftewel een goed vervolg en ik zin in het ene-laatste deel!