Veertig jaar later kruipen we door een slordig gat<br/>in de tijd de school binnen, onheilspellend verenigd<br/>(Uit: Reünie van schoolmeesters)<br/><br/><stron... » 

Veertig jaar later kruipen we door een slordig gat
in de tijd de school binnen, onheilspellend verenigd
(Uit: Reünie van schoolmeesters)

Blauw als ijs bevat geen koude, afstandelijke poëzie.
André van der Veeke (Rotterdam, 1947) weet de lezer te raken met indringende beeldspraak, met regels die in het geheugen blijven haken. Nuchter, en tegelijkertijd mysterieus.
Zijn gedichten gaan over het Zeeuwse landschap, over verlangen dat nooit overgaat, over "onze geniepige dood".
«