De Vlaamse Julia, de oudste van zes zusje woont samen met hun grootmoeder Momo ergens op het Brabantse platteland. Ze zijn gevlucht en wachten op een bericht van hun vader. In de schuur staat het paard Bajaar, die deze naam kreeg van grootmoeder die hem vernoemde naar zijn beroemde voorganger uit De vier heemskinderen. Soms verdwijnt het paard een paar dagen, maar het keert na de zusje in grote spanning te hebben achtergelaten ook telkens weer terug. Voor hen is Bajaar een mythisch paard met vleugels waarop ze de trieste werkelijkheid voor een poosje kunnen vergeten.

Het is niet alleen de vraag naar het waarom van hun gedwongen verhuizing naar Nederland die je als lezer bezighoudt, het zijn ook de raadsels rondom de afwezigheid van de moeder en wie de Marie is uit de verhalen die de zusjes zo graag horen. En waarom vertelt grootmoeder daar steeds minder vaak over? Langzaamaan wordt wel duidelijk dat het een ontwricht leven is waarin de armoedige omstandigheden van het onvolledige gezin een zware belasting zijn voor zowel Momo als Julia die zich als oudste medeverantwoordelijk voelt voor het welzijn van haar zusjes. Gelukkig is er voor haar aan het eind van het boek ook een klein lichtpuntje.

De cover met het prachtige paardenhoofd is misschien wat misleidend, want Bajaar is absoluut geen doorsnee boek over meisjes en paarden. Bajaar is een verhaal waarin Julia alleen op de rug van het paard nog een beetje kind kan zijn. Zij vertelt heel fragmentarisch over haar leven en haar ingehouden verdriet is subtiel beschreven. Dat heeft Martha Heessen naar mijn menig prachtig gedaan. Hoewel er niet veel gebeurt heeft het boek wel een zekere spanningsboog, namelijk een beeld krijgen van wat er in het verleden heeft plaatsgevonden. Dat vraagt van de lezer wel een portie geduld, want het wordt in hele kleine stapjes prijsgegeven. Of het boek echt geschikt is voor 12 of 13 jarigen betwijfel ik eerlijk gezegd. Voor mij was dit jeugdboek zeker een verrassing, maar het viel toch ook een beetje tegen.