Op een bepaald moment krijgt de dood een heel persoonlijk gezicht. Dat ook ik zal sterven is dan niet meer de algemene waarheid, voor 'later'. Di... » 

Op een bepaald moment krijgt de dood een heel persoonlijk gezicht. Dat ook ik zal sterven is dan niet meer de algemene waarheid, voor 'later'. Dit heeft voor ons niet alleen allerlei praktische consequenties, het vraagt vooral om een zekere levenskunst: de dood voortaan te accepteren als deel van het leven. Voor de stervende, maar ook voor allen er omheen wordt het probleem van het 'hierna' actueel en dwingend. Hoe concreet kan het geleide bij de dood worden, van de zijde zijde van mensen, van de zijde van Christus? Maar de stervensbegeleiding is meer dan de laatste dienst aan de stervende; zij vindt haar noodzakelijke voortzetting in de eerste dienst aan de dode en aan de eeuwige individualiteit. Hoe gaan wij met het sterven om? Met de eigen komende dood, met het sterven van mensen die ons nà zijn? Dit boekje gaat op deze vragen in aan de hand van de sacramentele en rituele diensten die in de Christengemeenschap bij het sterven worden gehouden: de stervenswijding, het ritueel bij de begrafenis of crematie en de dienst voor de overledene in de vorm van de dagelijkse eredienst, de mensenwijdingsdienst.

«