Als je denkt dat het niet erger kan

Een autodeur slaat dicht. Frans en Ineke zitten rechtop in hun bed. Voetstappen klinken op het trottoir. Een korte stilte volgt. Geen gebonk op de deur dit keer... » 

Een autodeur slaat dicht. Frans en Ineke zitten rechtop in hun bed. Voetstappen klinken op het trottoir. Een korte stilte volgt. Geen gebonk op de deur dit keer, geen geschreeuw vanaf de straat. Verderop valt een voordeur in het slot. Slaapdronken dutten ze weer in. Maar echte rust vinden ze niet. Zo gaat het inmiddels zeven jaar, elke nacht weer. Als Ineke te horen krijgt dat ze kanker heeft, ontwikkelt zich tegen de achtergrond van het gevecht tegen deze ziekte een andere lijdensweg. Buren hebben het voorzien op het gezin en vooral tienerzoon Max is het mikpunt van pesterijen en bedreigingen. Zowel het getreiter als de vele afwezigheid van zijn moeder door haar ziekenhuisbezoeken verwerkt hij slecht. Hij begint met blowen en glijdt vervolgens in korte tijd af. Hulpinstanties worden ingeschakeld, maar Max raakt verder verslaafd en belandt in de jaren die volgen in de criminaliteit. Terwijl Ineke worstelt om de kanker te overwinnen en haar man Frans de terreur van de buren probeert te kanaliseren, wordt de privérekening van het echtpaar geplunderd door hun zoon. Daarna volgen diefstal van juwelen en erfstukken. Ineke en Frans zijn dan al lang de wanhoop nabij. Pas als de buren verhuizen en kort daarop Max wordt gearresteerd voor een gewapende woningoverval, lijkt de rust terug te keren bij het gezin. Voor even. Want de roerige jaren hebben hun sporen achtergelaten. Het gezin dreigt uit elkaar te vallen. Frans snijdt zichzelf vanwege een posttraumatische stressstoornis en Ineke overweegt zelfmoord. «