<strong>Als de lichten gedoofd zijn</strong> neemt je mee de wereld van het sterrendom in. Een wereld van rode lopers, limousines, reizen naar exotische oorden,... » 

Als de lichten gedoofd zijn neemt je mee de wereld van het sterrendom in. Een wereld van rode lopers, limousines, reizen naar exotische oorden, geld als water. Echter, ook een wereld van verdrongen dromen, uitbuiting, vernietigde privélevens en opgegeven privacy.
Aan de hand van Abbie Davies maak je kennis met de verschillende kanten van het sterrendom. Met de geneugten van het zijn van een publiek bezit, maar vooral ook met de gevolgen voor de persoon achter het merk dat de superster is. Natuurlijk opent het hebben van een bekend gezicht deuren en nodigt het mensen uit hard voor je te lopen, maar besef je ook wat het je kost?

Als de lichten gedoofd zijn nodigt de lezer uit na te denken over de manier waarop wij met onze sterren om gaan. Immers: achter het zorgvuldig gecreëerde imago van de ster schuilt ook maar een mens. Een mens die vaak vergeten wordt.

Fragment 1

Jason kijkt van achter een immense luidspreker de zaal in en hij ziet dat er al mensen in het publiek zijn gaan staan. Dit terwijl de eerste noten nog moeten klinken. Plots vliegen de spots aan. Hij ziet zijn vriendin in een goudkleurige glitterbroek naar voren rennen, het voorpodium op. Haar stoere zwarte leren jack wappert langs haar lichaam. Naast zich trekt ze een microfoonstandaard mee. Terwijl ze dit alles doet, zet ze Springsteens Born to run in. De zaal wordt weggeblazen. Abbie spat van het podium af, waarbij ze stoere rock-zangpartijen moeiteloos laat samengaan met loepzuivere uithalen. Ze beëindigt het nummer a-capella met een overweldigend "Tramps like us, baby we were born to ruuuuuuuunnn". Dan is het in één klap donker en rest er niets dan het geluid van publiek dat uit zijn dak gaat.

Fragment 2

"O my god! Abbie Davies? Jij bent zo fantastisch! Mogen we met je op de foto?" Een groepje tienermeiden staat in het gangpad een paar meter verderop. Abbie glimlacht en stemt in. Op het moment dat Sarah afdrukt, zet ze haar mooiste gemaakte glimlach op. "Veel plezier meiden", zegt Abbie bij het afscheid nemen. Onverstoorbaar gaat ze verder op zoek naar mooie setjes. Sarah is toch wat van haar stuk gebracht. Niet alleen staat Victor streng toe te kijken op haar lingeriekeuze, maar ook zijn er kennelijk allerlei bakvissen die gevraagd en ongevraagd foto's nemen van hun gewinkel. Ze vindt het maar niets. Voordat ze er iets van kan zeggen, heeft Abbie alweer bedacht wat ze als volgende activiteit zullen gaan doen. "Kom, we gaan kijken of ze nog van die lekkere ijsjes hebben verderop." Ze heeft het nog niet uitgesproken, laat staan dat Sarah heeft kunnen zeggen wat zij vindt, of ze zet koers richting de deur. Ze bereikt deze echter niet. Halverwege tussen haar en de deur staat een volgend groepje meiden. En daarachter nog één. Ook staan er meerdere fotografen. En andere, niet meteen in te delen mensen. Ze hebben één ding gemeen: allen staan met enige vorm van lens, al dan niet als onderdeel van een fototoestel of een mobiele telefoon, in haar richting te wijzen. Abbie moet lachen, maar het is geen oprechte lach. Eerder een zenuwachtige. "Ehm, oké. Ik wil gewoon even winkelen jongens. Mag dat?" Ze klinkt vertwijfeld. De klikkende lenzen lijken antwoord te geven. Het klinkt als 'nee'. "Abbie, wil je met ons op de foto?" "Abbie, wat vind je van One Direction?" "Abbie, wil je met ons winkelen?" "Abbie, we houden van je!" "Abbie, mag ik met je op de foto?" Een regen van verzoeken komt op haar ranke schouders neer. Ze weet ook niet hoe te reageren. Licht paniekerig kijkt ze Victor aan. Hij kijkt kalm maar alert terug. Dan kijkt hij naar de menigte. Deze neemt met de seconde toe. Hij kijkt achter zich, in de richting van de deur naar het magazijn. Vervolgens kijkt hij naar de winkelmedewerkster. "Kunnen we er daar uit? Naar buiten, bedoel ik." Ze knikt bevestigend. "Oké dames, kom op." Hij duwt de beide vriendinnen zacht voor zich uit, in de richting van de deur.
«