Book
Alles om jullie heen is er nog
Op 12 mei aanstaande is het vijf jaar gelden dat vlucht 8U-771 van Afriqiyah Airways neerstortte in Tripoli. Onder de passagiers bevonden zich 71 Nederlanders, waaronder de ouders van Marieke Poelmann. Alle inzittenden - behalve een jongetje, Ruben - komen bij deze vliegramp om het leven.Marieke's ouders waren onderweg naar huis na een vakantie in Zuid-Afrika. Marieke is op dat moment 22 jaar oud en belandt als beginnende journalist plotseling aan de verkeerde kant van het nieuws. Wat er dan op haar afkomt is overweldigend: familierechercheurs, slachtofferhulp, banken en verzekeraars bevolken de stoep van haar ouderlijk huis. Ook delen zij en haar oudste broer Boris ineens de verantwoordelijkheid voor hun gehandicapte broer Sándor, die op zijn elfde een hersentumor kreeg. Om nog niet te spreken over het onwerkelijk grote verdriet dat zich aandient, dat Poelmann op indringende wijze weet te beschrijven. Door de vliegramp komen angsten uit Mariekes vroege jeugd, de herinneringen aan de ziekte van haar broer Sándor en de relaties binnen haar familie in een heel ander perspectief te staan. «
Welcome to Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Reviews of Alles om jullie heen is er nog by Marieke Poelmann
Dit is het verhaal van een nabestaande. Op 12 mei 2010 stort er een vliegtuig neer in Libië, het land van Khadaffi en kamelen. De ouders van Marieke komen om bij deze vliegramp Tripoli. Ze blijft achter met haar twee broers Boris en de gehandicapte Sandor. Sandor hoort het op de radio om 08.10 uur. Ieder verwerkt dit op zijn eigen manier. Identificatieprocessen, familierechercheurs en de verhalen in de media volgen. Na drie weken ontvangen ze nieuws over hun moeder die gevonden is. De zoektocht naar hun vader gaat door.
In deze rouwperiode komen de families tegenover elkaar te staan. "Vriendschap blijkt hechter dan bloedverwantschap". "Als iemand mij twee maanden geleden gevraagd had uit welke hoek in geval van nood de meeste steun zou komen, had ik familie gezegd. Maar verweesd raken gaat veel verder dan het verlies van twee ouders."
"Binnenkort komen er twee doodskisten aan op Schiphol en ik word geacht te begrijpen dat mijn ouders daarin liggen."
Boris en Marieke gaan naar het wrakgebied in Tripoli om zo de onwerkelijkheid, werkelijk te laten worden.
"We delen een hokje, een traumahokje. Nabestaanden, lotgenoten, getroffenen". "Samen door de hel, maar die ziet er voor iedereen anders uit". "Vanaf 12 mei is er een Voor en een Na. Een deel van je leven houdt daadwerkelijk op."
"De dood is in onze cultuur iets waarvan mensen eerder gaan fluisteren dan schreeuwen. Ik begrijp dat niet. Ik wil schreeuwen, zo snel en zo hard mogelijk". Rouwen doe je niet samen, rouwen doe je alleen. Moederziel alleen, als dochter of moeder. Als vader of broer. Een land kan niet rouwen een land kan slechts meeleven. Het is een vorm van steun.
Dit verhaal komt recht uit het hart van Marieke Poelman, je leest haar kwaadheid om het verlies van haar ouders. Hoe moeilijk zij het een plekje kan geven. De familievete die ontstaat tussen de kinderen en de familie van haar moederskant. Heftig, emotioneel en vooral levensecht beschreven. De vliegtuigramp blijkt het gevolg van een ongeluk. Hopelijk zal dit verlies dragelijker worden en langzamerhand slijten.
