Laconieke ziedaarheid noemt Eva Gerlach het, de manier waarop Bianca Sistermans alledaagse ergernissen in beeld brengt.In dit boek komen bijna vijftig foto's va... » 

Laconieke ziedaarheid noemt Eva Gerlach het, de manier waarop Bianca Sistermans alledaagse ergernissen in beeld brengt.In dit boek komen bijna vijftig foto's van Sistermans samen met teksten van de dichters Eva Gerlach en Sasja Janssen. Wonderlijk hoe beeld en tekst elkaar opladen als ze naast elkaar staan. De gedachten kunnen een hoge vlucht nemen als een dichter meekijkt naar gewone dingen: een snotterig zeepje, een half opgegeten boterham in een lunchtrommeltje, een barst in de muur.Zonder enige moeite komen Gerlach en Janssen bij grote zaken als tijd,dood en liefde. Niet gelijk van toon, het werk van deze dichters, maareven briljant en inventief. Fijnzinnig, geestig, zoals dit, naar aanleidingvan 'het eeuwige peertje' aan het plafond:Te bedenken: dat defi nitief niet bestaat, dat alles watwij ons kunnen voorstellen, tegelijk alles is waaraanwij twijfelen, dat het (...) levensbedreigend is om watdan ook te voltooien....hij kan niet door de ruimte heen kijken zoals een vrouw, schrijft Sasja Janssen. Dit met liefde vormgegeven boek laat zien wat kijken is. Sistermans, Gerlach en Janssen maken met kijken alledaagse zaken nieuw. Oftewel, vrij naar de Duitse dichter Christian Morgenstern: de diepte zit verstopt. Waar? Aan de oppervlakte.Eva Gerlach (1948) is dichter en vertaler. Ze publiceert vanaf 1977 poëzie en sinds 1989 ook jeugdpoëzie. Aan haar werden acht literaire prijzen toegekend, waaronder in 2000 de P.C. Hooft-prijs. Haar oeuvre telde ruim 20 titels in 2014.Gerlach bezit het vermogen zo te schrijven dat in taal samenvalt wat in werkelijkheid gescheiden is. (...) Alleen wanneer het lukt om de vreemdheid van de buitenwereld tevoorschijn te halen, is het mogelijk enige vaste grond te vinden. Dat niet alleen 'wijzelf' vreemd en verdeeld zijn, maar ook de wereld, stelt dan misschien enigszins gerust.(Citaat: Hans Groenewegen)Sasja Janssen (1968) debuteerde in 1999 in De Revisor. Ze publiceerde de romans De kamerling (2001) en Teresa zegt (2005). Na de dood van haar vader legde ze zich vooral toe op poëzie: de goed ontvangen bundels Papaver (2007) en Wie wij schuilen (2010), genomineerd voor de Jo Peters Poëzieprijs. Ik trek mijn species aan (2014) is genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2015. Haar werk verschijnt bij uitgeverij Querido. Ze treedt op in binnen- en buitenland, zoals op de poëziefestivals in Granada en in Medellín, en vorig jaar op de internationale Book Fair in Guadalajara, Mexico. Sasja Janssen is docente Nederlands als tweede taal, woont en werkt in Amsterdam. «