Toen hij het bericht van zijn moeders overlijden ontving, kon hij het niet opbrengen om meteen naar Lagos Airport te rijden, een naar zijn geboorteland België t... » 

Toen hij het bericht van zijn moeders overlijden ontving, kon hij het niet opbrengen om meteen naar Lagos Airport te rijden, een naar zijn geboorteland België terug te vliegen. Dat heeft hij een maand later pas gedaan. En nu is hij weer op de terugweg naar Nigeria, het land waar hij al tien jaar woont. In een volle DC10 vliegt hij over de Middellandse zee en de Sahara, leest een Engelse krant, kijkt naar het nieuws op de monitor, observeert zijn medepassagiers en drinkt. En intussen denkt hij na. Over zijn bezoek aan het graf van zijn moeder en de koele ontvangst van zijn broer. En over de jaren waarin hij als bodemdeskundige in Afrika werkzaam is geweest, zijn nieuwe leven met zijn Nigeriaanse vrouw en hun twee zoontjes. Dan landt het vliegtuig in Lagos. 'In de rij voor de paspoortcontrole klampt hij zich vast aan het enige wat nu nog telt: zijn portefeuille met dollars in zijn binnenzak, zijn paspoort en zijn Nigeriaanse verblijfsvergunning die binnenkort weer moet worden verlengd... De hitte en het lawaai, de bedwelming van het hier en nu slaan hem in het gezicht.'Leo Pleysier (Rijkevorsel, 1945) publiceerde een autobiografisch drieluik over zijn geboortestreek dat in 1990 werd gebundeld in Waar was ik weer. Verder publiceerde hij Shimmy (1987), Wit is altijd schoon (1989, AKO-nominatie 1989, F. Bordewijkprijs 1990 en Dirk Martensprijs 1991), De kast (1991) en De Gele Rivier is bevrozen (1993), Libris-nominatie 1994, de literaire prijs van de Vlaamse Provinciën 1994 en de driejaarlijkse Belgische Staatsprijs voor Proza 1996. «