Geschiedenis? Niet mijn ding. Behalve als Sarah Dunant mijn ‘lerares’ is. Wat kan die vrouw prachtig vertellen! In haar boeken, maar zeker ook in het echt. Ik had het voorrecht haar te mogen ontmoeten en ben nu nog meer onder de indruk. De passie spat er vanaf. Ze heeft met ‘Schoonheid & Schande’ het leven van de Borgia’s realistisch neergezet. Alles klopt tot in de kleinste details. Dat zegt ze zelf. De roddels die tot nu toe geschiedenis waren geworden, met name over Lucrezia Borgia, heeft ze getracht recht te zetten door de ware gebeurtenissen te onthullen. Zij was geen hoer of heks, maar een jong, naïef kind dat geen eigen keuzes mocht maken.
Toen ik begon te lezen, deed het boek me op één of andere manier aan de boeken van Dan Brown denken. Alles is tot in detail uitgewerkt. Er moet een Paus gekozen worden en de spanning is bijna voelbaar. Het pakte me meteen. Daarna wordt het ruim 500 pagina’s genieten van intriges, macht, corruptie, moord en schandalen. Dat alles in en rond het gezin van een Paus met vier kinderen (ja, dat kon toen) die zijn familie boven alles stelt.
Een prachtig boek boordevol historische details. Toen het boek uit was, wilde ik het eigenlijk direct herlezen omdat ik het gevoel had dat ik vast een heleboel van die details gemist had. Het boek leest als een trein. Het taalgebruik is prachtig en klopt bij de tijd waarin het boek speelt, geen te moderne woorden, maar ook zeker niet ouderwets. Eigenlijk klopt alles aan het boek! Gelukkig belooft Sarah Dunant aan het eind een vervolg, want het enige minpunt aan ‘Schoonheid & Schande’ is het einde. Het is wat abrupt en niet echt ‘af’.