Ik ben lid van een groepje boekenliefhebbers op facebook. Het leuke is dat er interactie is over gelezen of nog te lezen boeken. Laatst stelde er iemand de vraag : ”heb je je ooit door een boekcover laten verleiden om een boek te kopen?”. Nuchter als ik ben, of beter gezegd - tot dan toe- dacht te zijn, flitste het door mijn hoofd ‘je moet toch zeker op zijn minst de flaptekst lezen alvorens een boek te kopen’. Ondertussen ben ik weer een wijsheid rijker. Ja, het kan je zeker overkomen om een boek te kopen enkel omwille van de cover. Mij gebeurde het met de roman “De verloren dochter” van Lucretia Grindle. Die ogen van die vrouw, het mysterie dat daarin verborgen lag… ik moest en zou het kennen!
Het zal je als vader en stiefmoeder maar overkomen dat je voor de 18 de verjaardag van je dochter, Kirsten , van Amerika naar Italië vliegt, om daar samen met haar deze gebeurtenis te vieren, en ze op de gemaakte afspraak niet verschijnt. Als er ook geen telefonisch contact met haar mogelijk is schakelt de vader van Kirsten, een bekende chirurg, zijn contacten in Washington in. Met als resultaat dat commissaris Alessandro Pallioti en inspecteur Enzo Saenz op de zaak worden gezet. Voor hen lijkt het echter een kwestie van tijd dat “de verloren dochter” weer zal opdagen. Wanneer na een tijdje ook de stiefmoeder van Kirsten, Anna Carson, verdwijnt moeten beide politiemannen de zaak wel ernstig nemen. Een foto gemaakt door de flatgenote van Kirsten werpt een nieuw licht op de verdwijning. Op de foto staat Antonio Tomaselli, naar alle waarschijnlijkheid, de nieuwe vriend van Kirsten. Tien maanden geleden is hij vrij gekomen, na het uitzitten van een 30-jarige gevangenisstraf, voor zijn betrokkenheid bij de ontvoering en moord op ex- premier Aldo Moro in 1978. Wat hebben Kirsten, Anna en Antonio met elkaar te maken? Op deze vraag moeten Pallioti en Enzo snel een antwoord kunnen vinden.
Neen, de roman “De verloren dochter” van Lucretia Grindle is geen thriller zoals aangegeven op de achterflat van de roman. Deze roman valt niet onder een specifieke noemer terug te brengen. “De verloren dochter” bestaat uit verschillende elementen; naast goed opgebouwde spanning, is er de nodige dosis fictie, welke op een intelligente manier, wordt verweven met een wel afgemeten dosis non-fictie. De roman neemt ons mee naar het Florence van 2010, het Rome van 1978, het Ferrara van 1965. Op een mooie, aangename, vlot leesbare manier weet de schrijfster de tijdsgeest, het politieke-, economische en sociale klimaat van deze periodes onder de aandacht van haar lezers te brengen. Naarmate de roman vordert leer je zowel de diverse personages, hun persoonlijke leef- en werkomstandigheden, alsook hun beweegredenen kennen. Lucia Grindle schildert in deze roman op een geloofwaardige manier het leven van diverse jonge mensen met: hun dromen, hun verlangens, hun innerlijke schreeuw om wraak, hun streven naar gerechtigheid, naar hoop, naar geborgenheid, naar liefde. Ik kan deze roman aan iedereen aanraden. En ja, ik moet bekennen, ik zal me in de toekomst nog meer door een cover laten leiden want …ik mocht het mysterie in de ogen van “de verloren dochter(S)” leren kennen!